ආදරණීය මලීෂා 6 කොටස.

මගේ ජීවිතයේ පරිවර්තනය සිදුවූ මේ අවධියේ මම මගේ පියාගේ නැගණිය අප හට අහිමි වූයේ  පෙර සසර කල කර්ම විපාක වල ප්‍රතිඵලයක් ලෙස බව වටහා ගතිමි. එමෙන්ම මගේ දෙමාපිය දෙපලගේ දෙමාපියන් ද අපව හැර දමා කෙදිනක හෝ යන බවත් සියලු දේ සිදු වන්නේ දෙවියන් ගේ කැමැත්ත ටම නොව අපගේ කර්ම ශක්තිය අනුව බව වටහා ගත්තෙමි.

අප නිතර පාසැලේ දී විවේක අවස්ථා වලදී ධර්ම සාකච්ඡා කලෙමු. මගේ දහම් දැනුම මෙන්ම ජීවිතාවබෝධය ලබා ගැනීමට මේ සාකච්ඡා බෙහෙවින් ඉවහල් විය.
කෙමෙන් කෙමෙන් අප පාසැල් වාර අවසානය ලඟාවිය . අපි මේ අවුරුද්දේ ලිවිංග්ස්ටන් යාමට කතිකා කරගත්තෙමු.





ලිවිංග්ස්ටන් නගරය සිම්බාබ්වේ හා සැම්බියානු දේශ සීමාවේ පිහිටා තිබේ . මනරම් වික්ටෝරියා දිය ඇල්ල පිහිටියේ මේ කුඩා නගරයේය. අපි සැම බොහෝ උනන්දුවෙන් ඒ සඳහා ලක ලැහැස්ති වීමු. දුර ප්‍රමාණය කිලෝ මීටර් 490 කි. යාමට ගතවන කාලය පැය හතකට ආසන්නය. පන්තියේ සැම දෙනෙක්ම මේ සඳහා යම් කාර්ය භාරයක් ඉටු කල යුතුවූ හෙයින් අපි සැම සාකච්ඡා කොට එක් එක් කෙනාට වැඩ පැවරුවෙමු.
මහ මඟට අවශ්‍ය කෑම බීම  මෙන්ම බෙහෙත් හේත් ද අනෙකුත් අවශ්‍ය දෑද සාමූහිකත්වයෙන් සපයා ගත්තෙමු . මලීෂා ගේ දෙමාපියන් ද ස්ව කැමැත්තෙන් මෙම ගමනට සහභාගී වීමට අවසර ඉල්ලා සිටියෙන් ඒ සඳහා විදුහල්පති  අවසරය ලබා ගතිමු. ඔවුන් ඔවුන්ගේ රථයෙන් අප සමඟ යාමට එකඟ විය. අපි විදුහලේ බස් රථය  ලබා ගතිමු . දෙසැම්බර් මස පලමු සතියේ දින යොදාගත්තේ වාර අවසාන විභාගයට බාධා නොවන ලෙසයි.

සියල්ල සතුටින් ඉටුවී පෙරුම් පුරා සිටි දවස උදා විය. යාන්තම් අරුනළු වැටෙන විට පාන්දර හතරට ගමන් ආරම්භ කලෙමු. ජීවිතයේ කිසිදාක මේ තරම් දුරක් අප තනිව ගොස් නැත. මගේ මව කඳුලු පිරි නෙතින් මට සමුදුන්නාය. කිහිප විටක් ඇය මගේ අත් අල්ලා සිප ගත්තේ මගේ සිත ද කම්පනය කරමිණි . ආශිර්වාදය ඇති ව ඈ මලීෂා ගේ දෙමාපියන් වෙත මා භාර කලේය . දෙවියන් යැද අපි ගමන් ඇරඹීමු.
අතර මග ගී කියමින් විනෝදයෙන් ගමන් ගතිමු. ඇගේ දෙමාපියන් අප විටෙක පසු කරමින් ද අපට ඉදිරියෙන් ද ගමන් ගත්තේය .

අප පළමු නවාතැන වූයේ චිලංගා , කෆුවේ , මසබූකා පසුකරමින් මොන්සේ නගරයයි. පැය හතර හමාරක ට පසුව අපි උදේ ආහාරය සදහා නැවැත්වීමු.  අප රටේ මහා මාර්ග අසල කුඩා නවාතැන් පලවල් තනවා තිබෙන්නේ රට තොට බලා යන්නන්ගේ පහසුව සදහා ය. බොහෝ විට වැසිකිළි පහසුකම් හා ජල පහසුකම් ඒවායේ ඇත.  රජය විසින් ඒවා සපයා තිබුණද ඒවා භාවිතා කිරීමේදී ඒවා පිරිසිදුව තබා ගැනීම අප සතු විය .

සියලු දෙනාම බසයෙන් බැස පිරිසිදු වී අහාර සදහා පෙල ගැසුණෙමු. උදේ ආහාරය සඳහා බඩ ඉරිඟු කරලක් හා සැන්ඩ්විච් පාන් පෙති හතරක් අපිට ලැබුණු අතර සීතල කිරි පැකට්ටුවක් අතර මගදී බීම සදහා ලැබුණි. මලීෂා ගේ මව ඇයට වෙනම ආහාර ගෙනවිත් තිබුණද ඈ අප හා එම ආහාරය ම බෙදා ගෙන කෑවාය. ශ්‍රී ලාංකීය ආහාරයක්  වූ කිරිබත් කැබැල්ලක් ද දිව දවන ලුණු මිරිසක් ද අපිට ලැබුණි . ප්‍රථම වතාවට මිරිස් යොදා සෑදූ ලුණු මිරිස් කා සියල්ලෝම ටොෆී සොයමින් දිව යන අයුරු බලමින් ඈ සිනාසිසී හිදිනවා බලා මට ද සිනාව නවතා ගත නොහැකි විය. පැය භාගයකට පසුව යලි ගමන් ඇරඹීමු .
මගේ ගුරුතුමිය හා වාඩිවී සිටි ඇය හිමින් මා සිටි අසුන කරා විත් මා ලඟින් ම වාඩි විය.
"චිෂී, ඔයාගෙ අම්මා දුකෙන් නේද ගියෙ."
"ඔව් මලීෂා , ඔය පළමුවන වතාව මම මෙච්චර දුරක් තනියම යන.''
"මටත් දුක හිතුන අම්මගෙ ඇස් දැක්කම. බයවෙන්න දෙයක් නෑ අපේ අම්මා ඔයාව බලා ගනීවි."
"ඔව් මලීෂා , අපි එහෙට ගිහාම අපි අම්මට කතා කරමු."
අපි ටික දුරක් ගී කියමින් ගමන් ගතිමු . දහවල් ආහාර සදහා අපි යලිත් අතර මග කලෝමෝ නගරය පසු කරමින් තව නගරයක නතර කලෙමු . ඒ සිම්බා නගරයයි. දහවල් ආහාරය සඳහා ද අපට ලැබුනේ සැහැල්ලු ආහාරයකි. මද වෙහෙසක් අපි සැමටම දැනෙන්නට විය. මලීෂා ගේ මෑණියන් අපට අයිස්ක්‍රීම් වලින් සංග්‍රහ කලාය. එයින් අපි තෘප්තිමත් වීමු.
සිම්බා සිට සෙන්කොබෝ නගරය  පසු කරමින් අප ලිවිංස්ටන් නගරයට තව කිලෝමීටර් අසූ හයක් පමණ ගමන් කල යුතුය. ඒ සදහා පැය දෙකකට ආසන්න කාලයක් ගතවේ. ටිකකින් ඒ ගමන නිමාවක් වන බව සිතා අපි සතුටු වීමු .

ලිවිංස්ටන් නගරයට තවත් නමක් කියනු ලැබේ. ඒ මොසියො ටියුනියා යනුයි. එහි තේරුම වන්නේ ,ටොන්ගා භාෂාවෙන් හෙන හඬ නගන දිය බිඳිති යන්නයි. මේ නම එම නගරයට ලැබී ඇත්තේ වික්ටෝරියා දිය ඇල්ල නිසාවෙනි. ලෝකයේ ඇති ඉතාම මනස්කාන්ත දිය ඇලි වලින් එකක් ලෙස මේ මොසියෝ ටියුනයා ඇල්ල සැලකේ.


( Victoria Falls (Tokaleya Tonga: Mosi-oa-Tunya, "The Smoke that Thunders") is a waterfall in southern Africa on the Zambezi River at the border between Zambia and Zimbabwe. It is clearly visible from the Zimbabwean side, which also has the town Victoria Falls named after the falls.)

මද වේලාවකින් ඈ මා උර මත හිස තබා නින්දට වැටුනාය. අප යහලු යෙහෙළියන් ද වෙහෙස නිසා තැන් තැන් වල ඇලවී සිටියෙන් එය කාටවත් අමුත්තක් නොවිණි . මට ඇගේ පහස හා සුවඳ මන්මත් කරවන්නක් විය. මේ වෙලාවේ ඇගේ මාපියන් අපෙන් ඈත් ව ලිවිංස්ටන් නගරයට ලංව සිටිනා වග ගුරුතුමිය කීවාය. ඔවුන් අපට  කලින් එහි ගොස් අප නවාතැන් ගන්නා චැලේස් වල ගෙවීම් හා පහසුකම් සොයා බලන්නට පොරොන්දු වී සිටියහ. විටෙක ඒ මේ අත හිස හරවමින් ඈ තද නින්දේය. මට කෙසේවත් හිස හැරවීමටවත් නොහැක.

ජනේලයෙන් පිටත බලාගෙන මා පරිසරය රස වින්දෙමි. ඉතා කුඩා පඳුරු හා මදක් උස් වූ කටු සහිත කුඩා  මල් පිපෙන ශාක හා තැනින් තැන විශාල  බොබාබ් ගස් ද දැකගතහැකි විය. වියලි දේශගුණික තත්වය මඟ හැරී මධ්‍යම දේශගුණික තත්ත්වයට පරිසරය සැකසෙමින් තිබුණි.

ඒ සැම්බීසි ගංගාවෙන් පෝෂණය වන වගා බිම් ද , ස්වභාවික  වන වගා වෙන් පරිපූර්ණත්වයට පත් වූ අභය භූමි ද මේ ප්‍රදේශය සමන්විත වීම නිසාය.
ඇගේ නින්දට බාධාවක් වේ යැයි සිතා නොසෙල් වී සිටීමට උත්සාහ ගතිමි. නගරයට ලංවත්ම දිය ඇල්ලේ ශබ්දය ඇසෙන්නට විය. මේ වනවිටත්  ඇයව ඇහැරීමට මට සිත් නොදුණි. නමුත් අප ගමනාන්තය කරා ලං වෙමින් තිබුණි . මම ඉතාමත් සෙමින්
ඇයගේ හිස අතගෑවෙමි. සිනිඳු දිගු කෙස්වැටිය මගේ උර මත වැටී තිබුණි .
"මලීෂා, නැගිටින්න. දැන් අපි ටවුමට ලඟා වෙමින් ඉන්නෙ ." " ම් ම් අනේ චිෂී , වෙරි සොරි මට හොඳටම නින්ද ගියා"
"ඔයාගෙ අතට අමාරුත් ඇති අනේ" කියමින් ඈ සෙමින් මගේ කම්මුල ට හාද්දක් දුන්නේය . ජීවිතයේ මුල් වරට යුවතියක ගෙන් ලැබුණ හාද්ද  මට අදහාගත නොහැකිවිය.
කලබල වූ ඇයද ඉක්මනින්  ඇගේ අසුන වෙත ගියේය .

මම මදකට විපක්ෂිත වී සිටියෙමි. මද සිනහවක් මුවඟට නගා මගේ ගුරුතුමිය වෙත ගොස් තව පැය කාලකින් අපහට නවාතැන්පළට යා හැකි බවත්, මලීෂා ගේ දෙමාපියන් මේ වන විටත් එහි ගොස් ඇති බවත් පැවසීමි. නවාතැන් පල කුඩා රොන්ඩවෙල් ක්‍රමයට සෑදූ නිවාස සමූහයක් විය. එක් නිවසක හය දෙනෙකුට පහසුකම් ඇත. ඒ නිවාස එකකට එකක් අඩි  විස්සක් පමන ඈතින් පිහිටා ඇත. විශාල මාර හා වෙනත් ගස් වලින් ආවරණය වූ හරිතවර්ණ ශාකයන්ගේ සෙවණේ මෙම නිවාස පිහිටා තිබුණි . අප මෙහි ළඟා වන විට හවස පහට පමණ විය. ආදරණීය පිළිගැනීමක් අපට ලැබුණි . උණුසුම් තුවා සමඟ සිසිල් බීම වීදුරුවක් සමඟ කේක් කෑල්ලක් එයට අයත් විය.




සියල්ලෝම තම තමන් ගේ අනුයුක්ත නිවාස වලට තම බඩුබාහිරාදිය රැගෙන ගියහ. මලීෂා හා ඇගේ දෙමාපියන් වෙනම නිවාසයක් තෝරාගත් බැවින් ඇය ඔවුන් සමඟ ඒ වෙත ගියාය. මේ හැම නිවාසයක්ම වක්‍රාකාරයෙන් මැද මිදුලට සම්බන්ධ වෙන බැවින් වැඩි ඈතක නොවිණි .
රාත්‍රිය කෙමෙන් ලඟා වෙත්දී අප පිරිසිදු ඇඳුම් ඇඟ ලා රාත්‍රී  ආහාරය සඳහා සුදානම් වීමු. ආහාර සදහා වෙනත් විශාල ශාලාවක් වෙත අප යායුතු විය. එය මැද මිදුලේ කෙලවරක මේස දමා සකස් කොට තිබුණි . පිරිසිදු ඇතිරිලි දමා කුඩා මල් බඳුන් මැදින් තබා පුටු කීපයක් වටේට තබා සකසා තිබුණි . අප සියලු දෙනාම ඒ ශාලාවේ අසුන් ගතිමු . ෂීමා හෝ බත් සමඟ උණුසුම් කුකුළු මස් කරියක් හා අතුගෝවා ව්‍යාංජනයක් සමඟ නැවුම් පළතුරු පිඟානක් අපට ලැබුණි . මලීෂා බත් කෑම ප්‍රිය කල බැවින් ඈ බත් සමඟ ව්‍යාංජන තෝරා ගත්තේය . ආහාර ගන්නා අවස්ථාවේ අපි විහිළු තහළු කරමින් විනෝද වීමු . ඉන් පසුව සියලු දෙනාම එක් වී ශාලාව හා පිඟන් කෝප්ප පිරිසිදු කලෙමු . ඈ මා සමඟ එක්වී පිඟන් සේදුවාය. ඒවා පිස දමා නියමිත තැන්හී
ඇසිරීම සිදු කලාය.
" චිෂී , අද හවස වෙච්ච දේට මට සමාවෙන්න . එහෙම නොවන්නයි තිබ්බේ"
'' ආ ඒක සුළු දෙයක්, ඒක අමතක කරන්න" මම පැවසුවේ ඇගේ ඇස් මුණ නොගැසෙනසේ අහක බලා ගෙනයි. ඈ ඒ ගැන පසු තැවෙයි. මා ඉක්මනින් වැඩ ටික ඉවර කර යන්නට සැරසුණෙමි.
" හෙට පාන්දර නැඟිටින්නත් ඕනෙනේ ඔයාත් ගිහින් නිදාගන්න මලීෂා " මම කීවෙමි.
"ඉතින් මට ගුඩ් නයිට් කියන්නෙ නැත්ද ?"
" හා ගුඩ් නයිට් "
ඈ මගේ අතට පහරක් ගසමින් ඇගේ නිවාසය බලා දිව ගියේය . මා ඈ දුවන දෙස බලාසිටියෙමි.
ඇදට වැටුණු මට නින්ද අහලක වත් නැත . යළිත් නැගිට හිමිහිට එළියට ආවෙමි. මගේ ගුරුතුමිය හා කීප දෙනෙක් අසල කතා බහකි. මා එතනින් මෑත්ව විශාල ගසක් යට තනිව නිදහසේ තාරකා නිරීක්ෂණය කලෙමි. ඈ මට ආදරය කරයි.නමුත් ඒ හීනය සැබෑ වනු හැකිද. මගේ නෙත් කඳුලින් පිරේ. සියල්ලෝම නිදි බව දැනේ. රැහැයියන්ගේ හඬින් රාත්‍රිය පිරේ. මාද නිදා ගත යුතුය . හිමිහිට ඇඳේ ඇලවීමි. නින්ද මා කරා ආවේ බොහෝ වේලාවකට පසුවය .

Comments

  1. ලිවිංග්ස්ටන් නගරය එනමින් හැඳින්වෙන්නේ 19වන ශත වර්ෂයේදී වික්ටෝරියා දිය ඇල්ල සොයාගත් ඩේවිඩ් ලිවිංග්ස්ටන් අනුස්මරණය කරනු උදෙසායි.

    මලීෂාගෙ කතාව ආයෙම ලියන එක ගැන සන්තෝෂයි....:)

    ReplyDelete
  2. Ow, oba hari. Ohu namin. Namuth dhan kiyanne Mosi-oa-Tunya, "The Smoke that Thunders. harima sundara dasunak. Thanks Ravi.

    ReplyDelete
  3. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

සෙනෙහස!